มุทิตาจิต วันเกษียณราชการ
มาถึงเสียที ! วันที่ 1 ตุลาคม...เริ่มต้นวันสบายไร้กฎเกณฑ์
หลังจากอยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์ของ "ระบบราชการ" มายาวนาน 30 ปีเต็มๆ
วันนี้แหละเป็น วันที่ใฝ่ฝันถึงมาตลอด หวังไว้ว่าจะนอนตื่นสายๆ ตามที่ใจต้องการ ... ใช้ชีวิตประจำ วันที่ ตามใจฉัน จะกินอะไรเวลาไหนก็ได้ ไม่ต้องแต่งหน้า ไม่ต้องแต่งตัวไปไหน นอนเล่นๆ พักผ่อนอยู่กับบ้านแสนจะสบายใจ...!! ชีวิตนี้ "มีความสุข" จริงๆ
เหนื่อยหนักจากช่วงต้นชีวิตเป็นเด็กน้อยต้องอยู่ในการเลี้ยงดูใกล้ชิดจากพ่อแม่ถึง 5 ปี ถัดมาก็อยู่ในระเบียบกฎเกณฑ์ของสถานศึกษา เรียนวิชาหาความรู้เอาไว้มาทำมาหากินอีก 14 ปี ยังไม่ทันได้เที่ยวเฮฮาตามประสาวัยรุ่น ขาดความรู้สึกอยากทำงานหาเงิน ยังไม่มีประสบการณ์เตะฝุ่นหางาน ...แค่มีความรู้เท่าหางอึ่ง เรียนยังไม่เต็มที่ ยังไม่จบดี ถูกใช้ให้ลองมาสมัครสอบรับ ราชการเมื่ออายุ 19 ปีเต็ม โชคชะตาพาไปก็ทำให้สอบติด ได้บรรจุเข้ารับราชการตั้งแต่บัดนั้นมา..
ใช่เลย ! ทุกสิ่งเหมือนความฝันจริงๆ ในช่วงของเดือนแรกหลังออกงาน จากคนในเครื่องแบบเท่ห์ๆกลายเป็นคนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกง รู้สึกสะใจ สบายใจมากๆ ชีวิตนี้ช่างมีความสุขซะ เหลือเกิน เรานี่ช่างเป็นคนโชคดีและฉลาดจริงๆเลย ที่สามารถแบ่งครึ่งของชีวิตนี้ได้เป็น 2 แบบ ชีวิตได้อย่างชิลๆ
ช่วงข้าวใหม่ปลามันได้ผ่านพ้นไป...ชีวิตจริง! หลังเกษียณราชการ ก็เกิดขึ้น ทำไม!? มันเหงาอะไรอย่างนี้นะ รู้มั้ย?..มันสบายเกินไป ใจมันเรียกร้องหาความพอดี..มันอยู่ตรงไหนกัน!? ทุกอย่างมันเริ่มอิ่มตัวเหมือนกับเวลาเราอยากจะนอนหลับสบายๆนานๆ เมื่อได้นอนอิ่มเต็มตาแล้ว...มันก็ไม่รู้สึกอยากจะนอนต่อ อีกแล้ว..อะไรประมาณนั้นน่ะ
ไหนจะเรื่องเงิน!..ค่าใช้จ่ายต่างๆยังคงมีเหมือนเดิม มีรายจ่ายต้องกินต้องใช้ทุกๆวัน แต่รายได้ ขาดหายไปในช่วงแรกๆ อยู่ระหว่างตกเบิกใช้เวลาประมาณ 3 เดือน และเงินรายได้ก็ลดลงจากเดิมเกือบครึ่งอีก...
มีปัญหาเรื่องเงิน เข้ามา ความสุขในชีวิตก็เริ่มจะหายไป..หายไป นี่คือความจริงที่เกิดขึ้นหลังออกจากงาน
สรุป! "ความสุข"ได้รับเพียงแค่ 1 เดือน หลังออกจากงานแล้วเท่านั้นจริงๆ สติก็ได้กลับมากับชีวิตจริง เมื่อรู้สึกวุ่นวายใจมากๆ ปัญหาเก่าปัญหาใหม่ เริ่มปรากฎให้เห็นชัดเจน เพื่อมาจ่อรอการ แก้ไข ทั้งเรื่องเงิน เรื่องงาน และเรื่องภายในครอบครัว ...ชีวิตต้องสู้ต่อไป..(อีกครั้งหนึ่ง!)
